Ik ben dus op ms-reis naar Egypte geweest, en het verslag daarvan maken viel mij quasi automatisch toe. Ik leef graag met het woord, en de afscheidsspeech was net zo goed van mijn hand en kwam uit mijn mond: als ik ergens in een groep van 20 of meer mensen zit, vind ik dat ik ten slotte iets moet schrijven en uitspreken, zonder kan het, of ik, niet. Dat verslag verschijnt dan in het tijdschrift van de ms-liga 'De Sleutel', en een week later komt een dame van de liga mij vragen, voorstellen of ik me niet wil engageren voor de organisatie: verslagen van ms-evenementen maken, pas gediagnosticeerde ms-patiënten begeleiden (daar zou ik cursus voor krijgen), en leesmarathons in de scholen van de Noorderkempen opstarten en in leven houden. Ja, zeg ik, zo erg heb ik de ziekte niet, dat kan ik wel.
28 januari: vergadering in Antwerpen, over de leesmarathons wordt een en ander toegelicht, in de krokusvakantie rijd ik naar een bevriend onderwijzersechtpaar in Deurne wnat ik ben het publiek van de basisscholen niet gewend, en in de week daarop begin ik spoorslags scholen te contacteren, eerst natuurlijk mijn vroegere school: het hemd is nader dan de rok. Ik merk dat ik na een uur bellen moe ben, ik maak afspraken, zie dat mijn dagen behoorlijk vol geraken, koop een agenda om het allemaal uit elkaar te houden, ben vrijdag behoorlijk moe. Bovendien heb ik die week nauwelijks gelezen of iets voor Italiaans gedaan. Zaterdag voel ik me best stressy: hoe ga ik dat allemaal voor elkaar krijgen zonder mijn leven aan te passen en mijn bezigheden, die ik zinvol vind, op een laag pitje te zetten. Zenuwen spelen op. Ik realiseer me dat het het een of het ander is, mijn leven aanpassen wil ik niet, en stress en gejaagdheid zijn slecht voor mijn gezondheid. Besluit: dan maar geen leesmarathons. Ik verstuur een paar brieven en bel vandaag met de dame die mij kwam verzoeken. Ik excuseer mij nadrukkelijk, maar ik zou liegen als ik zeg dat ik me niet opgelucht voel. Want ik was over mijn grenzen gegaan, er meer dan tegenaan gebotst. Maar dan toch op tijd de voor mij juiste conclusies getrokken.
Eind goed, al goed. Ik moet dringend niet zo veel mijn best willen doen. Naderhand komt voor anderen dan de ontgoocheling, en daar kopen ze ook niets voor.
Ik lees op dit ogenblik 'Zie: liefde' van David Grossman. De titel alleen al! Zware dobber, maar zeer goed: godweet wat leer ik niet van?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
We zullen de gulzigheid naar hooi gemeen hebben, al is onze vork dan waarschijnlijk niet meer even groot. Toch moest ik even nadenken toen je je bezigheden als zinvol omschreef. Nadenken over míjn bezigheden dan, of ik die wel zinvol vind, en gelukkig is dat zo.
In een zweem van toekomstige melancholie blikte ik terug op mijn huidige bezigheden, en ik verwacht niet dat mijn chaos zo zal blijven aanhouden. Wie weet zit ik later ook wel thuis gewoon gezellig en ongejaagd wat te lezen.
Een reactie posten