dinsdag 13 maart 2012

't Was weer prachtig vandaag! (2)

Hoor ik vandaag op het middagnieuws dat het pollenseizoen weer aangebroken is, want de els en de hazelaar staan in bloei, en die zijn daar verantwoordelijk voor. Ze zijn wel drie weken later dan gewoonlijk, maar dat ligt aan de vriesperiode van februari.

Nu zoek je de lente niet alleen bij vogels, je kijkt ook uit naar planten die botten en bloemen die schuchter de kop opsteken. Voor die laatste is het nog te vroeg, maar de weien worden al groener, zei een vriend een paar dagen geleden. Wat mij meteen deed denken aan een uitspraak van landbouwer/melkboer René Mertens: toen ik ooit eens met hem langs zijn weilanden liep, merkte hij spontaan en blij op: 'Zie eens hoe die wei komt!' Vooral dat werkwoord 'komen' viel mij toen zo op: het is niet voor niks dat die mensen in ons dialect spreken over 'den uitkoom'. Maar ik zocht naar uitkomend lenteleven. En daar moet je echt goed naar zoeken, vond ik. Bij een elzenstruik heb ik de redelijk timide springende botten toch gezien (het is niet voor niks dat de Engelsen het over 'the spring' hebben).


Bottende els, met links twee elzenpropjes, die al van vorig jaar hangen

Ook wilgenkatjes laten zich natuurlijk al zien: die zijn er altijd vroeg bij.


Wilgenkatjes à volonté

Als de winter voorbij is, dan zijn de putjes vol, zegt de volksmond. En inderdaad, het is best vochtig, soms zelfs drassig. Om aan de plassen van 'De Kasteeltjes' te komen moet ik over een karspoor tussen weilanden rijden: bij de tweede plas heb ik mijn poging opgegeven, daar stond te veel water, en mijn scootmobiel is geen amfibievoertuig. Als je dan rechtsomkeer maakt, zie je je eigen sporen duidelijk diep in het gras: de zon maar rustig veel aan warmte winnen.


Eigen sporen in bijna drasland

Dat water ook best mooi kan zijn, heb ik eventjes later gezien op de Klotteraard: lucht, wolken en bomen weerspiegeld in het ven.


En blinkend in de blauwte en in
       dat water
Zoo lag ik in de Hemel van 
       dat water
Den blauwen blijden Hemel van 
       dat water!

(Guido Gezelle, 't Er viel 'ne keer, 27.10.1859)

Ik schrijf 'hemel' niet met een hoofdletter, maar blij word ik er wel van als ik het allemaal zo zie en bekijk. Wie schreef er onlangs weer: 'Zorg voor de natuur is zorg voor de mens'? Ze met zorg beleven net zo goed.

maandag 12 maart 2012

Boones Blijk: de poort

Je kunt niet zeggen dat de toegangspoort van Boones Blijk een wonder van bouwkunst is, maar, samen met de rest van wat er op het domein opgericht is: het is een beschermd monument. Dat zal allicht meer aan de rest dan aan de poort gelegen hebben, maar dat doet nu eventjes niet ter zake. Toch heeft ze iets merkwaardigs: van boven aan de poort is er een heus wapenschild te zien.


Het wapenschild aan Boones Blijk

Hoe dat uitgerekend daar gekomen is, verklaart een bordje aan de linkerkant van de constructie. En dan blijkt dat het niet zomaar een versierend element is.


In 1752 heeft de blekerij 'speciale bescherming' van keizerin Maria-Theresia gekregen: dat soort van zachte industrie moet toentertijd wel iets voorgesteld hebben, de keizerin moet veel van schone, witte lakens en linnen gehouden hebben. Dank zij de vennen kon de blekerij hoogstaande kwaliteit leveren (hoewel, het linnen lag gewoonlijk te bleken). Wat je ziet is niet het originele wapenschild, maar een replica uit 2000/2001, maar dat kan de pret niet drukken natuurlijk.

Als je de weg oversteekt, zie je een beekje dat voor de afwatering van Boones ven zorgt: mooi ziet het eruit, vind ik. Magere, arme zandgrond heeft ook zijn schoonheden.


Misschien cliché, maar het heeft toch iets.

't Was weer prachtig vandaag!

Zondag 10.03 zou de zoveelste sombere dag op een rij worden: we zaten wel vlak bij een hogedrukgebied, maar de luchtvochtigheid was zeer hoog, weinig wind, bijgevolg stabiel grijs weer, zelfs hopen op hier een daar een zonnestraal was niet realistisch. 

Zo ongeveer klonk het weerbericht zaterdagavond. Maar dan sta je 's zondags op, je kijkt op een staalblauwe hemel met zon in overvloed: onverhoopte verrassing. En na de middag ga je weer naar het Vennengebied: je wil per se weten of de lente al zichtbaar zou zijn. En ja hoor, in de dreef voor Boones Blijk - Elzenstraat heet ze officieel - zie je het zonnige voorjaar al: een vijftal geparkeerde auto's getuigen van stadsmensen die de natuur ingegaan zijn. Profiteren van de eerste zon in weken: frisse lucht en teer licht op het gezicht, dat willen de mensen voelen!


Wat er in de lente zoal uitkomt

Ik scooter voorbij het Peerdsven, en daar zijn andere sporen van menselijk bedrijf zichtbaar: het is hier van iedereen en niemand, dus hupsakee, eens een keer goed wat rommel droppen, een kniesoor die enzoverder.


De winter is vergangen, maar niet alle rotzooi

Naar het 'Ezelsven' wil ik, zien hoe dat erbij ligt. Dat Ezelsven heet eigenlijk niet zo, ik noem het zo omdat ernaast zeer vaak een drietal ezels staan. En vlakbij zijn het Koeven en het Peerdsven, dus is de naam een beetje logisch. Alleen gaat het hier eigenlijk ook niet om een ven, maar om drassig land, een plas aan de Geheulse Dijk (grondgebied Merksplas). In de afgelopen winter heeft Natuurpunt er een bord gezet waarop je kan lezen hoe de vork aan de steel zit. Ik vind het overigens best goed dat je zo informatie krijgt over wat men voor en aan de natuur doet.


Uitleg over 'mijn' Ezelsven

Als de lente echt al meer opgeschoten is, krioelt die plas van het leven: kieviten, Canadese ganzen, wulpen en grutto's: je kunt ze er allemaal 'spotten'. Nu nog niet natuurlijk, het is nog veel te vroeg op 't jaar. Maar een behoorlijk zwerm kieviten zie ik toch naar het kleine ven komen vliegen, de vogels twijfelen of ze er zullen landen en verdwijnen ten slotte richting Zwart Water: daar zullen ze ook veel meer plaats en ruimte hebben. Daar voert mijn weg ook naartoe, voorbij de twee plassen op 'De Kasteeltjes'.

En daar zitten de kieviten dan, niet eentje, maar een flinke verzameling. Je kan ze naar voedsel zien zoeken of een beetje waakzaam op de oever zien stappen. En ik hoor er ook de roep van een groep grutto's: de lente komt eraan, zoveel is duidelijk.


Waakzame kievit


Hongerige kievit


Een deel van de verzameling

Mijn rolstoelwandeling eindigt in de Klein Engelandhoeve: afgeladen vol zit het er, allemaal mensen die hun eerste lentetochtje ook al gehad hebben. Want daaraan kun je ook zien dat het voorjaar op doorbreken staat: druk was het in het Vennengebied. De mensen hebben zich eens goed laten gaan, en daarna een Gageleer of ander lekkers gedronken!


Veel auto's, veel wandelaars


't Was weer prachtig vandaag, zeker weten.