En dan begint die zondag: droog alleszins, windje uit het zuiden is niet echt goed voelbaar en het zonnetje laat zich in alle bescheidenheid helemaal niet zien. Grijs is het, maar regen dreigt niet, dat ook weer niet. Maar het valt een beetje tegen deze zondag: riskeren we het, Maartje, mijn oudste, en ik, om in het Vennengebied te gaan wandelen? Natuurlijk doen we dat, het kan immers nog opentrekken: zo maken vader en dochter elkaar blij. En effectief, als we iets over twee vijf minuten op stap zijn, verschijnen er blauwe vlekjes in de dominerende tinten grijs, en nog vijf minuten later worden de vlekjes al vlekken: nog geen opklaringen, want al heeft de zon al dat grijs wel iets opengebroken, zelf breekt ze nog niet zichtbaar door. Maar het wordt beter: we krijgen een illustratie van 'de zon priemt door de wolken'. Echt moeite moet ze doen, Laura, en het lukt haar!
Achter de Grote Klotteraard, om half drie in tegenlicht
Eventjes later zien we mooi, teder herfstlicht, nevelige wolken die langzaam optrekken en de zon die al een klein wit schijfje geworden is: zie je wel dat het nog helder en klaar wordt vandaag!
Vijf minuten later
En als de zon helemaal baas is, komt er meteen kleur en leven. Het water van het ven weerspiegelt weer de blauwe hemel, eenden vliegen met zijn tweeën of in een V-tje van zeven over, en een zilverreiger heeft zich boven in de kruin van een boom geposteerd. Verleden jaar in oktober heb ik die daar ook eens gezien: als het dezelfde zou zijn, is hij in ieder geval zeer honkvast. En zeker niet de enige die zich daar goed voelt.
Zilverreiger aan een licht benevelde Klotteraard
En paddenstoelen, dat het daar het seizoen voor is zie je met je ogen toe: in alle soorten en maten kom je ze tegen. Ik zou ze eigenlijk moeten kunnen determineren, want de ene paddenstoel is natuurlijk de andere niet, maar helaas, mijn kennis schiet hier schromelijk te kort. Er foto's van nemen is natuurlijk ook leuk: verschillende vormen genoeg!
Te snel gegroeid om zich gaaf te houden
Vele kleintjes op een boomstronk
Een hartvormige op een afgebroken berkentak: zelfs een zo goed als dode tak is voor de gastplant genoeg
Zinvolle wandeling is het geweest, en je beseft: een mens heeft licht nodig om zich licht te voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten