dinsdag 25 juli 2017

Malmedy mon amour: wandeling langs de Warche

Als ik de kans en een goede reden heb om naar Malmedy te rijden, zal ik het niet laten: sinds we er in de jaren 80 met de kinderen in de stacaravan van mijn schoonouders menige vakantie doorbrachten, ben ik verslingerd op de streek en het stadje. Ik zou er een film over moeten maken: 'Malmedy mon amour!' En als ik dan rond vier uur in Roumez moet zijn, besteed ik eerst de nodige tijd aan 'mon amour': zal ik de wandeling in Bellevaux nog eens doen, of die langs de Warche?

De Warche dan maar, 5 à 6 kilometer met de scootmobiel rijden langs het koele riviertje, en landschappen, bloemen en stromend water bekijken: zalig ontspannen is dat. Voor je aan de eigenlijke wandeling begint, moet je eerst nog voorbij de steengroeve van 'Nelles et Frères'. Ik heb het nooit anders geweten dan dat bedrijf het landschap afgraaft en verandert: veel industrie zie in deze streek niet, maar dit is er een voorbeeld van. De 'carrière' zorgt voor werkgelegenheid - hoewel, honderden arbeiders zijn er ook niet aan de slag - en brengt allicht enige rijkdom naar Malmedy. Een afgegraven partij rots verdraagt nog net een klein bos boven zich. Een bos? Nee, geen bos, een rijtje bomen, de laatsten der Mohikanen, meer stelt het niet voor.


Nelles et Frères: de steengroeve en een plukje bomen

Op de hellingen naast de Warche krijg je wel mooie lichteffecten: zwarte bomen filteren het licht, een beetje magisch vind ik het.


Gefilterd licht

Maar het bos staat hier niet alleen ter verstrooiing en ontspanning van de drukke (Vlaamse) stadsmens: de bosbouw levert hier ook vruchten op. Delen bos zijn gewoon gerooid, en de resultaten daarvan liggen langs de weg te drogen en vooral te wachten op transport. Daar kan de druk bezette stadsmens zijn interieur dan weer mooier mee maken: de Ardennen in gezaagde planken in huis. O Freude, O Wonne!


Bosoogst,


wachtend op het passende interieur

Voor de grote bloemen kom ik net in het tussenseizoen: de lupinen zijn bijna allemaal uitgebloeid, net zoals het vingerhoedskruid, en voor de reuzenbalsemien ben ik een maandje te vroeg: begin augustus staan die hier in overvloed, maar nu nog niet. Varens zie je wel veel: in vochtige, eerder donkere omstandigheden doen die het wel erg goed. Bloemen hebben die niet, maar mooi groen zijn ze wel.


Volwassen vingerhoedskruid


Varens op de Warche

Na een zestal kilometers moet mijn scootmobiel zich gewonnen geven: verder gaat het niet meer. Ik kom op mijn plaats van 'forced return': een bruggetje ligt daar over de Warche, maar daar durf ik met mijn scootmobiel niet over. Soms moet je met zo'n voertuig toch beter voorzichtig zijn. Als persoon met een beperking in een Ardens woud met de scootmobiel verongelukken vind ik ironie te veel, we zullen de goden niet uitdagen. Bovendien, voorbij dat bruggetje verandert de redelijke brede en begaanbare weg in een smal bospaadje, dat overigens naar Reinhardstein leidt, en dat zou meer dan een spreekwoordelijk bruggetje te ver zijn: een mens moet zijn grenzen kennen, en die van zijn scootmobiel.


De Warche bij mijn eindpunt


Het bruggetje te ver

Dus keer ik om, ik maak een bocht van 180 graden, 'indien mogelijk, maak een U-bocht,' zegt mijn gps dan, en hier is dat geen probleem. Weer zes kilometer, maar nu zie ik het landschap van uit de tegengestelde richting, wat mij ook best bevalt. Want: de Warche en 'Malmedy mon amour'

Geen opmerkingen: